happy endings

vorige nacht zat ik op een ontieglijk uur film te kijken. Zomaar even tot half drie. Il lagro di bambini. Heel mooie film, ik zag 'm destijds al in de bioscoop, maar wilde hem opnieuw zien. Daarvoor hoefde ik zo laat niet op te blijven, vrienden gingen het opnemen voor me. Erg maar waar: na zo ongeveer zeven jaar kan ik mijn videorecorder nog steeds niet bedienen. Maar toch wilde ik het begin van de film proeven, en van dat begin kwam meer. Zelfdiscipline is niet aan me besteed. Ik bleef kijken omdat ik het einde wilde zien. Maar groot was mijn teleurstelling. Ik wist plots weer waarom ik me het einde niet kon herinneren. Er was gewoon geen einde aan, geen orgelpunt, het was een open einde. Een film die een stukje levenslijn had opgelicht, met een redelijk afgetekend beginpunt, maar veel minder afgetekend eindpunt.

ik ben geconditioneerd, besef ik. Ik wil happy endings. Ik wil dat er 'en ze leefden nog lang en gelukkig' achter komt. Zoals in de sprookjes, en zoals in zowat alle commerciële films, en de meeste boeken. Maar dat kwam niet. Er kwam ook geen dramatisch negatief einde, dat ook niet. Maar het was zo verdomd realistisch. Het was zoals het in het echt ook is, een aaneenschakeling van grotere en kleinere gebeurtenissen. Mensen die naar elkaar toegroeien, en dan afscheid zullen moeten gaan nemen. Deze keer niet het klassieke plaatje van een man en een vrouw, maar twee kinderen en een jongeman. Het afscheid komt niet in beeld, maar laat zich raden. Terwijl wil je dat ze elkaar nooit meer los zullen laten. De romantische illusie dringt zich aan je op. In de slechtere Amerikaanse film zou de jongeman op het laatste de kinderen adopteren, of whatever, als 'm er maar voor altijd bij zou blijven. En dan ga je rustig en vredig slapen. Nu lag ik nog een beetje te huilen in bed.

soms vraag ik me af of we met z'n allen heel erg veel moeite doen om die romantische illusie in stand te houden. En zo tegelijk een soort van collectieve verlatingsangst voeden. Als je altijd maar rozige plaatjes krijgt voorgeschoteld van 'voor altijd', meestal na enige worsteling, ga je dat dan niet verkeerdelijk als norm zien? waar het leven meer een aaneenschakeling van komen en gaan is? Net zoals in deze realistische film?

vannacht spelen ze 'trois couleurs rouge', ook eentje die ooit nazinderde. Hierin overwint de kracht van de liefde alles geloof ik, dus wel een happy ending. Een ode aan de romantische illusie? Maar ik ga m'n slaap er toch maar niet voor laten, ik zal wel happy endings dromen.