voorspel

een prelude is een voorspel, niet? Maar iedereen denkt aan iets anders bij voorspel natuurlijk. Ik pikte ooit ergens de term 'bedelronde' op, en ja: vond ik accurater klinken dan voorspel. Als je partner niet meteen initiatief aan de dag legt, en je zit met wat overschot aan energie in de onderbuik, dan is het blijkbaar gangbaar dat je de andere maar wat probeert op te warmen. Overschot aan energie in de onderbuik, mooi gezegd hè? een beetje platter: je moet je kwakje kwijt, en bij de vrouwen? euhhh, in het beste geval je sproeisel zeker?

de bedelronde, brrr. Je legt je neer en je denkt, hèhè, ik lig goed, tukje doen. En dan komen die handen, en je weet perfect welk parcours ze zullen afleggen. Waar ze ongeveer zullen beginnen, en naar welke plekjes ze naartoe zullen gaan. De eerste keer is dat spannend, de tweede keer ook nog, ook al ken je het parcours al, in het beste geval zelfs nog na enkele tientallen keren, doorheen de verschillende variaties op het parcours, als je gemakkelijk bent. Sommige mensen gaan in het pretpark ook honderden keren dezelfde rollercoaster in en blijven even hard gillen. Maar wat als je weet wat de bedoeling is, en je kan alleen denken: ik lig goed, lekker tukje doen. Wat dan? Dan loert het monster van de verplichting en de schuldgevoelens om de hoek, klaar om de relatie om zeep te helpen. En misschien nog meer dan de relatie. Of natuurlijk: je hebt ook nog de NEE, en alle gevolgen die daar aan vast hangen.

een echt voorspel begint naar mijn gevoel van 's morgens. Naar mijn gevoel hè. Met plagerijtjes en onderbroken toenaderingen, nooit hetzelfde, en altijd spannend. Verweven in het graag samen zijn. Een echt voorspel heeft niks te maken met een onwillige willig maken, maar met twee willigen die genieten van uitstel. Die iets onderdrukken tot ze het loslaten. Maar dat bedoelt men er meestal niet mee, meestal bedoelt men er mee dat er iets moet opgewekt worden dat er nog niet is.

tja, misschien is er iets mis met mijn perspectief... most likely zelfs.