gevers

komen jullie ze ook zo vaak tegen? Mensen die zichzelf als 'gevers' omschrijven? Ik voortdurend, en ik weet het niet, maar bij mij gaat er altijd een rood lampeke branden. Ooit omschreef ik mezelf ook zo, dus veroordelen doe ik niet, ik weet van waar het komt, ik weet van waar ik kom. Maar ik heb zo mijn bedenkingen. Meestal omdat het als een star en vaststaand feit wordt geponeerd: 'ik ben nu eenmaal zo'. Het lijkt erop dat de meesten er eigenlijk niets willen aan doen. Ook al zien ze hoe ze keer op keer in problematische situaties verzeilen. Hoe ze keer op keer misbruikt worden en hoe het hen maar met momenten gelukkig maakt, maar voor de rest vooral heel gefrustreerd.

ik denk dat het komt omdat het een 'deugd' is, of als een deugd wordt gezien in onze christelijke westerse moraal. De altruïsten zijn de goeien, de egoïsten de slechten. Heel zwart-wit. Waarom zou je in godsnaam slechter willen worden als je heel goed bent? Dus versterken de mensen met een gevende basis (niet zelden opgevoed door één of meerdere 'nemers') hun statuut als gever, en geven steeds meer, geven gewoon zichzelf (op). Ze zijn er zelfs fier op. Oh ja: ik was er ook fier op.

wel laat me duidelijk zijn: het is een 100% bewuste keuze om te stoppen met altijd gever te zijn, om grenzen te leren stellen en een gezond egoïsme aan de dag te leggen. Het valt aan te leren om je goed te voelen bij de keuze voor jezelf. Nee: dat is niet 'slecht'.

en natuurlijk is het erg als iemand helemaal niet (meer) kan geven. We hebben een gevende beweging in ons, de psychopaat van achter de hoek buiten beschouwing gelaten. Als die gevende beweging geen ruimte krijgt verdorren we. Maar we hebben even goed een ontvangende beweging in ons. Het is koorddansen om die twee in evenwicht te krijgen, als je de andere beweging al wakker geschud krijgt.

wakker worden: er is grijs! we zijn eigenlijk geen van allen gevers, we zijn allemaal mensen met de mogelijkheid tot geven, maar we zijn het niet uitsluitend, we identificeren ons enkel ermee. En strelen ons ego er nog eens mee ook. Maar het is een gedrag: en elk gedragspatroon waarmee we onszelf identificeren valt te doorbreken. Maar als het over gedragspatronen gaat kiezen we vaak voor onveranderlijkheid, uit onzekerheid over wat er daarna zal komen.

potdorie, nu gaat het vingertje de lucht in... tot zover deze lezing van zuster Emmy. Ik moet wat minder het gras afrijden want ik word er bloedserieus van.