chambres d'amis

ik kwam dit tegen in een Humo enkele weken geleden. En bij de woorden enkel al 'chambres d'amis' voelde ik het schaamrood alweer naar m'n wangen stijgen. Het verhaal gaat terug naar 1986, jawel, het jaar dat dit kunstevenement georganiseerd werd. Blijkbaar ben ik getuige geweest van iets groots, iets dat de annalen van de kunstwereld is ingegaan. Maar bij mij is het vooral de annalen van de beschamende voorvallen in gegrift.

in die tijd verliet ik de middelbare schoolbanken, meerbepaald de banken van Sint-Lukas, waar ik iets dat 'beeldende kunsten' heette had voleindigd. Het waren de jaren van ontluikende liefdes, en ik had drie jaren alles ingezet op het verkeerde paard. Maar ik was niet de enige, in mijn klas zat een kerel die ook jaren had ingezet op het verkeerde paard. Allebei hadden we onze 'grote liefde' mislopen en werden we wakker in de eerste grote desillusie. De redenen waarom we bot vingen waren dan wel verschillend (mijn 'object' was een homo, zijn 'object' was bezet), maar ergens het laatste trimester van het laatste jaar ontdekten we elkaar. Ik denk dat we allebei besloten dat we het onszelf zo lang zo moeilijk hadden gemaakt, terwijl we toch maar voor elkaar voor het rapen lagen. Maar het waren natuurlijk de jaren en ook de tijden dat je jezelf niet goedkoop weg wilde geven. En zelfs al had je besloten om dat tóch te doen, de jaren dat je niet goed van aanpakken wist. Dat laatste trimester veranderde er in elk geval iets. In de klas kwam hij naast me zitten en prevelde in mijn oor dat ik rook naar een geile teddybeer. Ik dacht dat ik vooral afbraakstoffen van een straffe hormonencocktail uitstootte, maar zijn compliment brak met drie jaar botte afwijzing.

in de zomervakantie die volgde verzonnen we manieren om samen te zijn, om samen op stap te gaan. Of het nu een concert, een betoging of een fietstocht was, alles was goed. En zo nodigde hij me uit voor 'chambres d'amis'. Onze communicatie verliep nog grotendeels met ouderwetse brieven, we schreven graag. Wist ik veel wat 'chambres d'amis' was, ik zei het al, ik ben geen intellectueel. Ik wist niet beter of hij begon over 'samenhokken', wat doen vrienden anders samen op kamers? Dus in mijn brief heb ik een heel omzichtig antwoord gegeven, hoe ik dacht over samen gaan wonen, dat terwijl we mekaar nog niet eens één keer gekust hadden! Het misverstand was compleet, hij corrigeerde me droog in zijn volgende brief, misschien vergat hij het zelfs snel. Maar ik: ik had moeite om hem bij de volgende ontmoeting nog maar aan te kijken.

het kwam nog goed, a propos.