ballon

barones van Hoeleden

dat is mijn nieuwe titel. Zo gaat dat als je ergens met een luchtballon landt. Het grondgebied wordt van jou, en ook het hele gebied dat je overvlogen hebt, zij het dan vanaf één meter boven de grond. Dat wil de traditie, en hiertoe word je met champagne gedoopt. Niet min. Vermits de traditie vermoed ik lichtjes ouder is dan de gemeentefusies van 1976, ben ik dus eigenares geworden van Bos en Drieslinter, en zelfs een grote middeleeuwse stad: Zoutleeuw. Laat ik het maar bij mede-eigenares houden.

Wel tien verhalen kan ik hier vertellen, over de lieve dame die de kachel aanstak voor ons, toen we na meer dan een uur wachten natte voeten hadden, over de reeën aan de rand van de maïs, over de sportvliegtuigjes die rond de ballon kwamen cirkelen, over de mist die optrok, over het paard in de wei waar we landden, over de opgesteven tafellakens met delicieuze lekkernijen midden in de weide, over de champagne. Niet samen te pakken in een blogberichtje, te groot om in te blikken. Amper te beschrijven met foto's. Een paar sfeerbeelden op: http://toerisme-vlaamsbrabant.skyblogs.be/ en de rest op... euhh ja, hoe kan het anders: mijn facebook.

bekrompen

er zijn zo van die voorvallen die je op slag terug in de hele mensheid doen geloven. Vandaag was er zo eentje. Met enige tegenzin nam ik op mijn werk de telefoon. Soms voel ik me een dedective, en deze keer moest ik uitzoeken hoe het kwam dat iemand een garage wilde bouwen en het normaal vond dat die daarvoor over de achtertuin van de buren zou gaan rijden. De gemeente vond dat alleszins niet normaal en stak er een stokje voor. Dus wilde ik daar wel het fijne van weten en zocht het telefoonnummer van die buren.

ik kreeg een krakende oude stem aan de lijn, op slag begon ik trager en harder te praten, af te toetsen of het niemand dementerend was. Maar nee, ze was niet dementerend, dat begon me wel te dagen. Integendeel, mevrouwtje was wijs en lucide. Jaja, ze hadden het besproken, en ze was akkoord dat er een stukje schutting tussen de tuinen uit was gehaald. Want waar de garage moest komen stond nu de auto al. Ze vroeg zich af waar het nu in godsnaam goed kon voor zijn om daar moeilijk over te doen? haar arme buur moest toch zijn auto onder dak kunnen zetten? 'zo bekrompen ben ik niet' zei ze een beetje defensief, hoe kon ik nog maar de vraag stellen? Ze had wel wat beter te doen met de korte tijd die haar nog restte dan anderen het moeilijk te maken. Ik had haar bijna door de telefoon getrokken om haar te kussen, helemaal week werd ik ervan. Oh nee, niet alle mensen verzuren of verbitteren, dit was een mierenzoet lief dametje.

de wereld is klein

ik leerde J kennen in 1990, zoiets. Hij hoorde bij een kotgenote, maar opeens dacht zij daar anders over. Hij zat in zak en as, en zoals bij 'vraag raad aan tante Kaat' was ik beschikbaar. We werden maatjes, soms met periodes van elkaar frequent zien, dan weer veel minder. Maar hij is er nog steeds. Ook al woont hij al jaren 50km verderop.

onlangs leerde ik C kennen. Op het webmonument voor mijn overleden zus verscheen een vreemde boodschap: van een moeder zonder tweeling aan een tweeling zonder moeder. Naast onze wat groot uitgevallen portie persoonlijk drama, bleken we wel meer gemeen te hebben, al vaker in mekaars buurt aanwezig te zijn geweest.

C heeft iets met het internet, tiens, raar hè ;-). J. heeft wat minder met het internet, maar toch: toch botste ik op zijn foto toen ik in C haar internet-habitat rondstruinde. In april nog was J er voor C, in mei was J er voor mij, in juni ontmoetten C en ik elkaar.

Dat zijn zo van die momenten dat mensen zeggen: 'de wereld is klein'. Volgens netwerktheoriën kun je elke twee willekeurige mensen op aarde verbinden met elkaar met amper zes lijnen (als elke lijn staat voor 'elkaar kennen'). Als ik mijn facebook-contacten extrapoleer naar al mijn niet-facebook-kennissen, en ik vermenigvuldig dit getal zes keer met elkaar, en ik filter er de geschatte overlappingen uit: wel ja, dan kom je snel bij de hele wereldbevolking. Mijn moeder zei wel eens dat ze in de jaren '60 een huwelijksaanzoek kreeg van de kroonprins van Togo, dat heeft altijd tot mijn verbeelding gesproken. Of die man haar geen blaasjes wijsmaakte zullen we nooit weten. Daarvoor had ze er moeten op ingaan. Dan hadden jullie een ander z'n verslag daarover hier misschien wel mogen lezen.

appeltjes

ze hebben wat plekjes, maar prima voor appelmoes. De liefhebbers, die tijd genoeg hebben om appels te schillen (die geen blogs schrijven en facebooken dus), kunnen ze gratis komen halen.

cirkels doorbreken

het water is lekker warm, voor haar eigenlijk nét iets te warm, als ze in bad in mijn armen komt liggen en haar hoofd op mijn borsten legt. Ze houdt van mijn borstjes zegt ze, omdat die haar gevoed hebben, ze zegt dat ze zo wel zou in slaap kunnen vallen. Ik val niet in slaap, mijn lijf is loom maar mijn brein alert. Acht en een half, bedenk ik. Zo oud is ze nu al. Het is gebeurd. Al mijn kinderen zijn de acht gepasseerd, en geen van allen heeft afstand van me genomen. Ze komen nog alledrie knuffelen, ze komen nog alledrie rond mijn nek hangen, liefs in mijn oren fluisteren. Mijn zoon komt nog wenend sorry's prevelen als zijn puberlijke impulsiviteit weer even alles om zeep hielp. Als je aan kinderen begint heb je veel idealen, veel strevens, veel vooringenomen principes over hoe je het gaat doen. Je ziet er veel van sneuvelen.

maar ik had wel een heel persoonlijk doel: proberen te bekomen dat mijn kinderen niet fysiek met me zouden breken nog voor hun tiende levensjaar, zoals alle kinderen thuis met onze ouders braken. Liefst zelfs niet voor hun achtste levensjaar, zoals ik. En dat is gelukt. Ik heb bewezen dat het niet waar is dat opvoedingsgeschiedenissen zich onvermijdelijk herhalen. Misschien dat mijn opvoeding voor het overige maar met haken en ogen aan elkaar hangt: maar dit is mijn allergrootste overwinning. Ook al lijkt het voor velen de grootste vanzelfsprekendheid. Mijn kinderen groeien niet op in een dorre wereld zonder aanrakingen, waaruit ze tien jaar later door vermeende grote liefdes moeten gered worden.

passie

ik heb vorige vrijdag een man met passie ontmoet. Héél véél passie. In de ene hand had hij een verrekijker, in de andere hand een vogelgids. Zijn ogen en oren stonden op scherp. En dan ben ik een beetje jaloers. Al 38 jaar hield hij het vol, al sinds zijn tiende jaar: elke vrije minuut vogeltjes kijken. Dat is toch mooi? dat is van zo'n aandoenlijke pure schoonheid? van zo'n ontzagwekkende eenvoud? Ik ben zelf al heel fier dat ik koolmezen, pimpelmezen, staartmezen, zwartmezen, glanskopmezen, kuifmezen, enz... allemaal ken en herken, ja, ik heb ook een vogelgids, én een tuin. Maar toch... mijn aandacht is versnipperd. De ene dag bestudeer ik vogels, de andere dag zijn het oorlelletjes of brievenbussen. Of erger nog, één of andere muffe theorie over de menselijke psyche. En mijn gretige passie dooft al uit als ik het grote plaatje beet heb, nog voor het bij een ander goed en wel ontsteekt. 38 jaar? hoe doe je het?

ik kan het wel iedereen aanraden: loop eens een keertje rond de 90ha grote plas in het Het Vinne in Zoutleeuw, al dan niet met gids. Ook zonder gids ruist er vanalles in het struik- oeps, rietgewas. Als het al geen vogels zijn zelfs overspelige koppeltjes. Op knuppelpaden boven het water lopen kan een behoorlijk destabiliserend effect hebben als je kijkt naar de golfjes op het water. Gezonde geestverruiming. Maar het is er vooral héél stil en als je ook maar één luttel vezeltje romantiek en melancholie in je lijf hebt: wel: dan komt dat boven.

turbo en hapering

ik heb turbonet besteld: jawel supersnel surfen, en vijf keer zoveel upload- en download-capaciteit. 't Was nodig, voortgaande op mijn telemetermeldingen. En ze boden een 'shake' aan, voor amper drie pintjes per maand meer (elk zijn munteenheid). Gewoonweg het woord 'shake' al: dat is toch onweerstaanbaar veel keer interessanter dan een 'pack', wat is dat nu voor iets stoms?

het kan dus enkel betekenen dat ik schandalig veel tijd achter de PC doorbreng. Ik ben een bedrijfje op mezelf. Of beter: een vzw, want van die winst merk ik niet veel. Een bedrijfje in woorden spuien. Nochtans ben ik hier stil geweest, maar ja: dan betekent het enkel dat de overloop verplaatst is, voor even. Ik heb ondertussen ontdekt dat ik hier onvermoede lezers heb. Een vreemde vaststelling. Want ik wil niet schrijven met 'iemand' in mijn achterhoofd (maakt niet uit wie). Ik hou meer van een imaginair publiek dan van een reëel publiek. Moet ik maar leren mee omgaan zeker? anders had ik het maar bij échte dagboeken moeten houden zeker? Eigen schuld dikke bult, ik heb erom gevraagd.

toeval

er is zo van dat toeval, dat te banaal is om er wat dan ook achter te gaan zoeken. Maar dat in z'n banaliteit toch wel uitblinkt. Deze middag reed ik rond met mijn drie kippen in de auto. Netjes in kartonnen dozen aan de voorbank. Ik taterde wat tegen hen, en ze kroelden terug. Kwestie van hen toch gerust te stellen in hun hachelijke positie. Ik bracht hen naar de school van mijn jongste dochter, daar hadden ze een kippenhok zonder kippen. En ik voorzag al doemscenario's van doodgebeten kippen in mijn tuin deze winter. Over mijn eigen koude tenen gezwegen. Dus: tijdens het schooljaar zijn de kippen voor de school, in de zomervakantie kunnen ze hier hun kippenren weer komen schoonmaken. Kip 1 liet zich goed vangen, kip 2 rook onraad, kip 3 panikeerde en verloor aardig wat pluimen toen ik ze eindelijk beet had. Ze zijn verdomd écht niet stom die beesten. Hopelijk zijn ze het tegen de zomer vergeten en kan ik ze opnieuw vangen. Eens los in de ren op school heb ik hen nog een dikke kus gegeven, ik moest het toch goed maken. En meteen waren een tiental kinderen met stokjes de grond aan het openhalen om mee pieren te vangen, ze stelden het goed.

maar ik reed dus met hen rond. Mijn gsm ging af. Een vriend van mijn zusje.
Tiens, denk ik, deze kerel heeft me op één jaar tijd nog maar één keer gebeld, wat scheelt er nu? Zijn vraag: of ik niet geïnteresseerd was in zijn kippen??? drie prachtige gezonde vette exemplaren, maar hij was ze beu, en voor hen in de pan te hakken had hij de guts niet... Breek nu mijn klomp? Ik ging dus in een deuk van het lachen en hij begreep er niks van.

toeval... 't kan een bron van vermaak zijn.

wet van Murphy

't ging gisteren allemaal goed, het zonnetje scheen, ik was goed uitgerust, mijn buikje was vol, en ik tufte vrolijk rond langs de Vlaams-Brabantse wegen. Stubru op en meekwelen. Helemaal tot tegen de grens met Oost-Vlaanderen. En ik had nog geluk: in een oud te bezoeken huisje vond ik zelfs een primitief toilet.

E40 richting huis. 'Tjak' hoor ik onder tegen mijn carrosserie... oeps, denk ik: wat lag hier op de weg? En nog eens 'tjak', en nog eens... een mitraillette tegen mijn carrosserie. En toen zag ik het pas: het was een vrachtwagen die ongewild keitjes op de weg aan het strooien was. Met een breed maneouvre gooi ik me in de derde rijstrook, maar tevergeefs: sterretjes in de voorruit. En ik denk: verdomme. Maar ja: ik ben er nu toch voorbij, en ik ben goed op de baan gebleven, oef. Even later zie ik hoe er en barst verschijnt rond een sterretje. En in mijn achteruitkijkspiegel zie ik boze automobilisten naast de vrachtwagen hangen, anderen zie ik op de pechstrook gaan. En ik denk aan mijn portomonnee: een hele nieuwe voorruit? dat kan mijnen bruinen nu écht niet trekken. En het is toch mijn fout niet? 't is dan nog een werkverplaatsing, als er al iets uit eigen zak moet betaald worden, dan toch uit de zak van mijn werkgever?

dus doe ik wat ik anderen zie doen: op de pechstrook gaan staan, bang afwachten tot de vrachtwagen afkomt om snel een nummerplaat te noteren. Kop in kas voor de volgende keitjesregen. Achter me stopt nog een wagen, de vrachtwagen doet uiteindelijk hetzelfde. De twee beginnen ruzie te maken, dus ik noteer en vlucht, steentjes op mijn carrosserie zijn genoeg, vuisten op mijn smoel daar bedank ik voor.

thuisgekomen bel ik de wegenpolitie: antwoordapparaat: bel het noodnummer 101. En ik denk: ik verkeer helemaal niet 'in nood', ik ga die mensen doen schrikken als ik bel. Dus ik bel mijn gemeentepolitie: madammeke, bel toch maar dat noodnummer, ze zijn dat gewend, en dat is te ver van hier gebeurd. Dus bel ik het noodnummer: jamaar, madammeke, je moet de lokale politie bellen... Euhhh: dat deed ik al? Ok: wij zullen het doen.

politie voor mijn deur. Oei: alle buren zullen denken dat ik een overval gepleegd heb. Nee, mevrouw, we maken geen PV, eerst eens de tegenpartij proberen te bereiken en proberen iets in der minne te regelen, zien of ze de verzekering zullen aanspreken. Een franse telefoon: toegegeven die agent deed dat voortreffelijk. Ze tonen bereidwil, we faxen hun gegevens wel door naar de verzekering, heb je ergens dat nummer? Bel jij alvast de verzekering maar dat we gaan faxen.

toch maar eens mijn werkgever bellen... zou ik dat wel doen, de verzekering bellen? is dat niet de zaak van mijn werkgever? ja jong, trek het je niet aan, ze regelen hier alles wel. Kom morgenvroeg maar, doen we samen de papieren. Maar ik kan niet komen: ik moet verlof pakken, want ze komen mijn geiser repareren, en ik heb geen warm water meer, en ik kan niet in bad, en zo vervuil ik de bureau. Morgennamiddag dan.

toch niet gerust. De verzekering aan de lijn. Maar madammeke, hier staan wel 500 faxen, als de politie dat naar de algemene fax stuurt, dan komt dat nooit op mijn bureau. Trouwens: dat hebben we nog nooit meegemaakt, de politie die zoveel goodwill aan de dag legt, de politie màg gewoonweg die gegevens niet eens zomaar aan ons doorfaxen. Bescherming van de privacy. Ik denk: ook voor bedrijven? is dat persoonlijk? En madammeke: je werk kan dat niet in jouw plaats doen: jij moet dat zelf ook nog eens doen, het werk vult enkel aan. Jij moet dat ook aangeven. Hoe dan? een brief schrijven? Geen twee aanrijdingsformulieren... euhh: kopieer het dan hè...

ik zeg tegen die man: waarom kunnen die dingen nu nooit eens gewoon vanzelf gaan, waarom moet dat nu zo ongelooflijk ingewikkeld en gecompliceerd zijn? helpt het geen zak dat je 'k weet niet wat allemaal gestudeerd hebt? een mens zou gewoon doorrijden en allegauw op eigen kosten een voorruit laten steken... al die rompslomp is nog veel slopender en lastiger dan het voorval zelf.

en nu is mijn geiser nog niet gerepareerd, ze moesten hier allang zijn, en nu stink ik helemaal... en kan ik nog steeds niet gaan werken.

maar goed: ze zijn daar net met stookolie, toch nog iets dat lukt.. Een koude douche in een warme badkamer is misschien nog net te doen.

zelfportret

een tijdje geleden deed een vriend me de suggestie om eens een zelfportret te tekenen. Ik heb de neiging om zo'n suggesties op te vatten als 'opdrachten' (nog net niet als 'bevelen'). De meeste boeken die ik lees, lees ik zo als opdracht. De tekening maken was iets om te doen vanuit één of ander therapeutsich perspectief. Genadeloos jezelf blijven bekijken. En vandaag zag ik dan eindelijk een gaatje van een uur, zonder andere taken die op me riepen, met voldoende innerlijke rust. Na gisterenavond mijn eerste les op de academie te hebben genoten voelde ik me gesterkt.

ik wilde een zo 'eerlijk' mogelijk portret. Geen gom om te verwijderen wat ik liever niet zag. Scheef getekende neus, foute proporties: pech: geen gom, en geen tijd om het af te werken. Het ging erom wat ik zag, ook achter de lijnen en de schaduwen. En het is geworden wat ik dacht. Net dat wat ik altijd in de spiegel zie als ik wat langer kijk: een expressie van verdriet, en een vleugje angstige verschrikking. Het verdriet komt altijd genadeloos naar me toe als ik in de spiegel kijk, en graaft zich met de jaren steeds dieper in de lijnen. Ik heb altijd het gevoel dat ik verraden word door het verhaal van mijn gelaat. Als ik lach verschijnen er andere lijnen, andere verhalen, maar écht lachen kan je niet vastleggen

ik vond het passen, ik dacht aan Kamil, wiens herdenkingsplechtigheid ik vandaag bijwoonde. Twee weken geleden vermoord in Bagdad. Voor sommigen een held, een patriot (maar nee: geen nationalist want hij was een communist), die sinds vijf jaar mee hielp aan de wederopbouw van Irak. Voor sommigen een lucide intellectueel die 'with distinction' zijn thesis in de wijsbegeerte had gemaakt, en zoveel zinvols had geschreven, zoveel mensen had geholpen en begeleid. Er moest een woord van de Iraakse ambassade af, van het kabinet van De Gucht, van het Arabisch instituut (met nauwelijks onderdrukte woede), van de Belgishe vrienden die een lans voor de politieke vluchtelingen wilden breken. Arabisch, Engels, Nederlands, Italiaans en Frans. Het vloeide allemaal in elkaar over. Iedereen richtte zich naar z'n achttienjarige zoon, die onafgebroken op zijn kauwgum beet.

en ik zat daar en kon enkel aan de gesprekken denken in de straten van Leuven, op de terrasjes van Leuven, aan zijn lach, aan zijn zachtheid. En toen dacht ik: laat me mijn portret van verdriet aan hem opdragen. Temeer daar het zijn beste vriend was die me de opdracht gaf. Fietsend in de herfstige stilte, terug naar huis, rijpte de gedachte. Het snikken van vannacht in mijn droom waarde nog door mijn lijf.

het kan niet altijd kluchtig zijn. Maar Kamil zag overal wel de humor van in, dat hadden we gemeen. Zijn vermaarde lach zal blijven...

emo-kip

ik beken: ik ben een emo-kip. Onder de pubers heerst er een nieuwe rage: de 'emo's'. Ik durf wel eens naar Stubru te luisteren en herinner me hoe het ergens voor de zomer gelanceerd werd. De emo's waren de watjes, gewoon een naamswissel. Maar de pubers hebben er iets anders van gemaakt. Hoe zie je het verschil tussen een Gotic en een Emo? simpel, ze dragen wel allebei zwarte kleding, maar de emo's die krassen zichzelf. Wow. Mega-fatsig, zegt m'n dochter. Maar zo'n emo ben ik dus niet, mijn armen zijn maagdelijk ongeschonden en zwart is niet echt m'n kleur. Of moet ik zeggen: is niet mijn niet-kleur?

emo-kip vind ik trouwens leuker, omdat het zo 'no brains' is. Nochtans: een kip kan van 100 soortgenoten in de ren de juiste picking-order kennen. Dus zo dom zijn ze al bij al nog niet. Ik ben niet altijd een emo-kip geweest. Er zijn periodes geweest dat het weg was, periodes van drooglegging. Maar ik kan je verzekeren: het ging niet goed met me. Het gaat veel beter met me als ik moet worstelen tegen het traanvocht. Op school verzon ik wel eens uitvluchten dat ik medische problemen had met m'n traanbuisjes. Ik denk dat ik het zelf half was gaan geloven. Ik kon het voor mezelf niet anders verklaren.

gisteren was een gedoodverfde waterlanderdag: 1 september. Zelfs mijn zoon had er al van langs, nog voor hij op zijn fiets sprong. Hij mag me stilaan wel voorbij groeien, de eerste schooldag dat blijft stress. Voor het hele gezin weer veranderingen, veranderen van klas, studierichting en speelplaats, veranderen van lagere school naar middelbare school, veranderen van een katholieke lagere school naar een methodeschool. Op de koop toe een interne verhuis op mijn eigen kantoor. Ik bleef bij de jongste, en daar vonden ze het nodig om een lied ineen te knutselen op een melodie van K3. K3, alsjeblief...'hand in hand, oog in oog, samen leren op de regenboog' maar de deze hier stond er met dichtgeschroefde keel en prikkende ogen. Het werd me helemaal te machtig toen even later een klein kleutertje hartverscheurend op z'n mama riep. Het brak mijn hart in duizend stukjes. Er was geen troosten aan. Ik weet het wel zeker: ik zou er als kleuterjuf niks van bakken, ik zou gewoon in een hoekje hartverscheurend mee gaan zitten janken.

bioritme

er zijn zo van die theorieën die zeggen dat we vanaf onze geboorte drie steeds weerkerende cycli doorlopen die ons bioritme bepalen. Als puber verdiepte ik me er wel eens in, het kietelde mijn nieuwsgierigheid. Ik ben verder niet echt geneigd om het op gewicht te gaan nemen. Als je het in de gaten begint te houden zal de autosuggestie zijn werk wel doen, dat wel, maar hier wint voorlopig mijn scepsis het. Dat de menstruatiecyclus wat met je doet, ja: dat spreekt vanzelf, die hormonen doen gewoon hun werk. Achteraf telkens dat besef: verdorie: het waren die dagen dat ik mezelf had voorgenomen om mijn mond te houden, maar 't is weer te laat.

maar wat met de seizoenen? wat als de akkers niet meer doen wat ze moeten doen, als de bomen raar beginnen te doen en de beestjes? Zondag was zo'n dag dat ik zelf ook compleet in de war geraakte. Ik was noten aan het rapen. Stel je voor: okkernoten in augustus. En dat bij een temperatuur van meer dan 25 graden. Ik zat ze te kraken, op een stoel, met naast me nog bloeiende lavendel. Ik voelde me ontheemd, ergens in een vreemd land waar de zon wellicht ook in de verkeerde richting zou draaien. Zoals in Mauritius, toen ik het terras opliep uitkijkend naar de plaats waar ik de zon verwachtte te zien ondergaan, en tevergeefs achter haar zocht. Tot ik me met een schok realiseerde dat ze de andere kant op was gegaan. Beschaamd was ik toen, ook al omdat het me even kostte om me voor de geest te halen waarom dat zo was.

Op reis sta je paraat voor elke verrassing. In eigen tuin verwacht je dat alles bij het oude blijft. Maar ook daar blijft dus niks bij het oude. Is het nu herfst of zomer? mijn lijf weet het in elk geval niet meer...