bioritme

er zijn zo van die theorieën die zeggen dat we vanaf onze geboorte drie steeds weerkerende cycli doorlopen die ons bioritme bepalen. Als puber verdiepte ik me er wel eens in, het kietelde mijn nieuwsgierigheid. Ik ben verder niet echt geneigd om het op gewicht te gaan nemen. Als je het in de gaten begint te houden zal de autosuggestie zijn werk wel doen, dat wel, maar hier wint voorlopig mijn scepsis het. Dat de menstruatiecyclus wat met je doet, ja: dat spreekt vanzelf, die hormonen doen gewoon hun werk. Achteraf telkens dat besef: verdorie: het waren die dagen dat ik mezelf had voorgenomen om mijn mond te houden, maar 't is weer te laat.

maar wat met de seizoenen? wat als de akkers niet meer doen wat ze moeten doen, als de bomen raar beginnen te doen en de beestjes? Zondag was zo'n dag dat ik zelf ook compleet in de war geraakte. Ik was noten aan het rapen. Stel je voor: okkernoten in augustus. En dat bij een temperatuur van meer dan 25 graden. Ik zat ze te kraken, op een stoel, met naast me nog bloeiende lavendel. Ik voelde me ontheemd, ergens in een vreemd land waar de zon wellicht ook in de verkeerde richting zou draaien. Zoals in Mauritius, toen ik het terras opliep uitkijkend naar de plaats waar ik de zon verwachtte te zien ondergaan, en tevergeefs achter haar zocht. Tot ik me met een schok realiseerde dat ze de andere kant op was gegaan. Beschaamd was ik toen, ook al omdat het me even kostte om me voor de geest te halen waarom dat zo was.

Op reis sta je paraat voor elke verrassing. In eigen tuin verwacht je dat alles bij het oude blijft. Maar ook daar blijft dus niks bij het oude. Is het nu herfst of zomer? mijn lijf weet het in elk geval niet meer...