cirkels doorbreken

het water is lekker warm, voor haar eigenlijk nét iets te warm, als ze in bad in mijn armen komt liggen en haar hoofd op mijn borsten legt. Ze houdt van mijn borstjes zegt ze, omdat die haar gevoed hebben, ze zegt dat ze zo wel zou in slaap kunnen vallen. Ik val niet in slaap, mijn lijf is loom maar mijn brein alert. Acht en een half, bedenk ik. Zo oud is ze nu al. Het is gebeurd. Al mijn kinderen zijn de acht gepasseerd, en geen van allen heeft afstand van me genomen. Ze komen nog alledrie knuffelen, ze komen nog alledrie rond mijn nek hangen, liefs in mijn oren fluisteren. Mijn zoon komt nog wenend sorry's prevelen als zijn puberlijke impulsiviteit weer even alles om zeep hielp. Als je aan kinderen begint heb je veel idealen, veel strevens, veel vooringenomen principes over hoe je het gaat doen. Je ziet er veel van sneuvelen.

maar ik had wel een heel persoonlijk doel: proberen te bekomen dat mijn kinderen niet fysiek met me zouden breken nog voor hun tiende levensjaar, zoals alle kinderen thuis met onze ouders braken. Liefst zelfs niet voor hun achtste levensjaar, zoals ik. En dat is gelukt. Ik heb bewezen dat het niet waar is dat opvoedingsgeschiedenissen zich onvermijdelijk herhalen. Misschien dat mijn opvoeding voor het overige maar met haken en ogen aan elkaar hangt: maar dit is mijn allergrootste overwinning. Ook al lijkt het voor velen de grootste vanzelfsprekendheid. Mijn kinderen groeien niet op in een dorre wereld zonder aanrakingen, waaruit ze tien jaar later door vermeende grote liefdes moeten gered worden.