emo-kip

ik beken: ik ben een emo-kip. Onder de pubers heerst er een nieuwe rage: de 'emo's'. Ik durf wel eens naar Stubru te luisteren en herinner me hoe het ergens voor de zomer gelanceerd werd. De emo's waren de watjes, gewoon een naamswissel. Maar de pubers hebben er iets anders van gemaakt. Hoe zie je het verschil tussen een Gotic en een Emo? simpel, ze dragen wel allebei zwarte kleding, maar de emo's die krassen zichzelf. Wow. Mega-fatsig, zegt m'n dochter. Maar zo'n emo ben ik dus niet, mijn armen zijn maagdelijk ongeschonden en zwart is niet echt m'n kleur. Of moet ik zeggen: is niet mijn niet-kleur?

emo-kip vind ik trouwens leuker, omdat het zo 'no brains' is. Nochtans: een kip kan van 100 soortgenoten in de ren de juiste picking-order kennen. Dus zo dom zijn ze al bij al nog niet. Ik ben niet altijd een emo-kip geweest. Er zijn periodes geweest dat het weg was, periodes van drooglegging. Maar ik kan je verzekeren: het ging niet goed met me. Het gaat veel beter met me als ik moet worstelen tegen het traanvocht. Op school verzon ik wel eens uitvluchten dat ik medische problemen had met m'n traanbuisjes. Ik denk dat ik het zelf half was gaan geloven. Ik kon het voor mezelf niet anders verklaren.

gisteren was een gedoodverfde waterlanderdag: 1 september. Zelfs mijn zoon had er al van langs, nog voor hij op zijn fiets sprong. Hij mag me stilaan wel voorbij groeien, de eerste schooldag dat blijft stress. Voor het hele gezin weer veranderingen, veranderen van klas, studierichting en speelplaats, veranderen van lagere school naar middelbare school, veranderen van een katholieke lagere school naar een methodeschool. Op de koop toe een interne verhuis op mijn eigen kantoor. Ik bleef bij de jongste, en daar vonden ze het nodig om een lied ineen te knutselen op een melodie van K3. K3, alsjeblief...'hand in hand, oog in oog, samen leren op de regenboog' maar de deze hier stond er met dichtgeschroefde keel en prikkende ogen. Het werd me helemaal te machtig toen even later een klein kleutertje hartverscheurend op z'n mama riep. Het brak mijn hart in duizend stukjes. Er was geen troosten aan. Ik weet het wel zeker: ik zou er als kleuterjuf niks van bakken, ik zou gewoon in een hoekje hartverscheurend mee gaan zitten janken.