bekrompen

er zijn zo van die voorvallen die je op slag terug in de hele mensheid doen geloven. Vandaag was er zo eentje. Met enige tegenzin nam ik op mijn werk de telefoon. Soms voel ik me een dedective, en deze keer moest ik uitzoeken hoe het kwam dat iemand een garage wilde bouwen en het normaal vond dat die daarvoor over de achtertuin van de buren zou gaan rijden. De gemeente vond dat alleszins niet normaal en stak er een stokje voor. Dus wilde ik daar wel het fijne van weten en zocht het telefoonnummer van die buren.

ik kreeg een krakende oude stem aan de lijn, op slag begon ik trager en harder te praten, af te toetsen of het niemand dementerend was. Maar nee, ze was niet dementerend, dat begon me wel te dagen. Integendeel, mevrouwtje was wijs en lucide. Jaja, ze hadden het besproken, en ze was akkoord dat er een stukje schutting tussen de tuinen uit was gehaald. Want waar de garage moest komen stond nu de auto al. Ze vroeg zich af waar het nu in godsnaam goed kon voor zijn om daar moeilijk over te doen? haar arme buur moest toch zijn auto onder dak kunnen zetten? 'zo bekrompen ben ik niet' zei ze een beetje defensief, hoe kon ik nog maar de vraag stellen? Ze had wel wat beter te doen met de korte tijd die haar nog restte dan anderen het moeilijk te maken. Ik had haar bijna door de telefoon getrokken om haar te kussen, helemaal week werd ik ervan. Oh nee, niet alle mensen verzuren of verbitteren, dit was een mierenzoet lief dametje.