passie

ik heb vorige vrijdag een man met passie ontmoet. Héél véél passie. In de ene hand had hij een verrekijker, in de andere hand een vogelgids. Zijn ogen en oren stonden op scherp. En dan ben ik een beetje jaloers. Al 38 jaar hield hij het vol, al sinds zijn tiende jaar: elke vrije minuut vogeltjes kijken. Dat is toch mooi? dat is van zo'n aandoenlijke pure schoonheid? van zo'n ontzagwekkende eenvoud? Ik ben zelf al heel fier dat ik koolmezen, pimpelmezen, staartmezen, zwartmezen, glanskopmezen, kuifmezen, enz... allemaal ken en herken, ja, ik heb ook een vogelgids, én een tuin. Maar toch... mijn aandacht is versnipperd. De ene dag bestudeer ik vogels, de andere dag zijn het oorlelletjes of brievenbussen. Of erger nog, één of andere muffe theorie over de menselijke psyche. En mijn gretige passie dooft al uit als ik het grote plaatje beet heb, nog voor het bij een ander goed en wel ontsteekt. 38 jaar? hoe doe je het?

ik kan het wel iedereen aanraden: loop eens een keertje rond de 90ha grote plas in het Het Vinne in Zoutleeuw, al dan niet met gids. Ook zonder gids ruist er vanalles in het struik- oeps, rietgewas. Als het al geen vogels zijn zelfs overspelige koppeltjes. Op knuppelpaden boven het water lopen kan een behoorlijk destabiliserend effect hebben als je kijkt naar de golfjes op het water. Gezonde geestverruiming. Maar het is er vooral héél stil en als je ook maar één luttel vezeltje romantiek en melancholie in je lijf hebt: wel: dan komt dat boven.