single-wereldbeeld

ik heb opgemerkt dat ik de wereld begin te zien als uitsluitend bevolkt door singles. Ik weet niet wat ik er moet van denken. Afgelopen weekend vroeg ik op de dansvloer aan een vrouwelijke collega van een andere dienst: 'wel, zijn je kinderen ook alleen thuis?', en ze antwoordt: 'ah nee, mijn man is thuis'. En ineens ging het door mijn geest: die heeft een man, natuurlijk heeft die een man, wat een rare vraag van mij! Enkele weken tevoren kom een een zwangere vrouw tegen die ik nog kende uit vervlogen tijden. Ik vraag haar: 'heb je iemand om erbij te zijn bij de bevalling?', antwoordt zij: 'de papa natuurlijk'. Ah ja, natuurlijk: de meeste vrouwen maken een kind in samenwerking met een man, was ik al haast vergeten! En als nu mijn vriendenkring uitsluitend uit single ouders moest bestaan, dan zou dat nog ergens verklaarbaar kunnen zijn. Maar dat is absoluut niet zo! Moet ik me nu laten nakijken?

de prijs van een mensenleven

gisteren kreeg ik de langverwachte brief. Het slachtofferfonds heeft beslist. En we krijgen allemaal hetzelfde, mama, papa, broer, zussen. Elk zo'n halve kleine auto. Dat was het dan, na bijna vier en half jaar is de kous dan helemaal af, het laatste staartje gebreid aan een horrorverhaal waarin ik niet één pennestreek heb bijgedragen. En nu moet het zeker voorbij zijn? het verdriet mooi in een pakje, misschien de Dijle ingooien?

mijn zus was dus 2,5 auto's waard. Of misschien vergeet ik nog de één of andere bijdrage aan haar kinderen? Nee, natuurlijk moet ik het niet zo bezien. Ik zou ook kunnen zeggen dat bloedgeld vies geld is, en dat bloedgeld sowieso onverdiend is. Ja,ik heb zelfs getwijfeld of ik dit wel wilde aanvaarden. Ik ben er financieel immers niks bij ingeschoten dat mijn zus afgeslacht werd. Anderzijds, ik ben ook maar een mens, die even veel belasting betaalt als een ander maar wel alleen een gezin moet rechthouden, dus moet ik ook niet moeilijk doen als ik eens iets terug krijg.

of ben ik er toch iets bij ingeschoten financieel? zo'n heel klein beetje misschien. Mijn bovenkamer heeft er wat extra onder geleden, mijn hart is nooit meer echt geworden wat het was. Dus kocht ik wat meer boeken, verloor ik mezelf op internet, begon ongeremd ADD-gedrag te vertonen, werd meer dan ooit wat zo schoon 'een zoekend mens' wordt genoemd (er zijn er die dat wel anders zullen noemen). In een zinloze strijd om iets terug te vinden van de zielsband die ik verloor. En ja, nog erger: ik ben de gevaarlijke psychopaat in misschien wel zowat de helft van de mannelijke aardbewoners beginnen ontwaren. Niet bevorderlijk om 'van 't straat te geraken', en zonder man of andere soort van partner door het leven gaan is natuurlijk ook wel duurder. Ja, er is hier en daar toch wel een eurootje aan verloren gegaan. Oh, wat klink ik onverhuld cynisch, foei. Dat materialistische denken is toch niet makkelijk.

wat weegt een leven? '21 grams' komt in me op. Maar voor die er vlak langs staan is het de verpletterende slag van een bom die in je gezicht ontploft en een berg shit waar je onder bezwijkt. Het klinkt zo lieflijk die '21 grams' als een zieltje dat zacht het lichaam verlaat op naar betere oorden, wat als de ziel eruit gemarteld en geknepen wordt? in een schreeuw van ondraaglijke pijn en wanhoop, in een laatste verscheurde gedachte aan de kinderen?

het staat zo netjes in de brief: je kan cassatieberoep hiertegen aantekenen. Begot, waarom zou ik dat doen? Die commissie heeft zijn vinger in de lucht gestoken, eerst een beetje bevochtigd, en geoordeeld, er een mooi rond getalletje van gemaakt. Zou ik in hun plaats beter gedaan hebben of gekund hebben? nee jong. Wat een job hebben die mensen! Chapeau om dergelijke absurde oefening nog maar willen proberen te maken. Je komt er niet met hogere wiskunde. Al geluk dat het als begrotingspost niet veel voorstelt, en dus niet veel voer voor polemiek kan zijn.

Mia, trek het je niet aan: je was véél meer waard, je was onbetaalbaar, en dat weten die gasten van die commissie ook wel... en weet je wat, ik gebruik het geld gewoon voor vanalles, dan zit je een beetje overal in, zoals het nu toch ook al is. Maar zeker niet voor een halve auto hè. Who the hell cares for a car, a f*cking box on weels.

jeugd van tegenwoordig bis

discoschaatsen... ken je dat? Het bestaat al héél erg lang, zeker weten, misschien al wel van de jaren '70, maar zeker al in de jaren '80. Jongeren verzamelen op het ijs met veel braveoure en proberen elkaar te imponeren of zelfs te verleiden. Bakvissen zitten smoorverliefd stiekem steeds dezelfde jongens te begluren. Mijn pleegzus deed het, dus gingen we wel eens een keer mee. Niet echt iets voor mij, was ik veel te ernstig voor. Maar nu is het dus de beurt aan mijn kinderen, en de nichtjes. Ik was de gelukkige die vijf kinderen op het ijs mocht gaan droppen en vanachter het glas gaan toekijken. Met disco heeft het ondertussen niet veel meer te maken. Wat het wel is? Ik weet het niet... techno? house? trance? alleszins, héél véél gedreun en lichten die alle kanten opflitsen. De jongste begon spontaan te wenen van zoveel lawaai en kreeg een dikke muts over de oren.

de tafel naast mij zaten een paar twintigers, commentaar te leveren. En ik wist niet wat ik hoorde... Ze spraken over 'de jeugd van tegenwoordig' en hoe die wel veranderd was. Ze waren gechoqueerd over de agressiviteit onder die jonge gastjes bij wie de hormonen hoog opspeelden. Over de manier hoe ze aan elkaar trokken en duwden, elkaar mepten en stampten, en dat 'onder vrienden'. Hetzelfde gedrag dat je aan elke bushalte met scholieren kan zien. Ik zie er altijd hondjes of welpen in, die net zover gaan tot er eentje écht jankt van de pijn.

weten ze dat dan echt niet? herinneren ze zich dat echt niet? tien jaar geleden was dat dus net zo, en twintig jaar geleden ook, en dertig jaar geleden even goed. Ik weet nog hoe ik in een wijde boog omheen zo'n troepjes liep, hopend onopgemerkt te blijven. Wedden dat het drie eeuwen geleden ook zo was?

zorgwekkend eigenlijk als twintigers dat nu al vergeten zijn, ze gaan héél oud zijn nog voor ze het goed en wel beseffen...

menselijke schaal

ik vraag me eigenlijk af hoe het komt dat UFO-believers, en mensen die zich voorstellingen maken rond wezens van andere planeten, altijd wezens schetsen die tot minimum half zo groot als wij en maximum dubbel zo groot zijn. Waarom worden ruimtewezens nooit zo groot als een kerk of zo klein als een mier voorgesteld? We zijn zelf toch ook een pak kleiner dan de dino's, dus onze schaal is toch maar iets toevalligs? Of misschien niet zo héél toevallig in relatie tot de schaal van onze planeet. Maar je moet er toch niet vanuit gaan dat ruimtewezens altijd van een gelijkschalige planeet zouden komen?

ik reed met de auto door een bos, en het viel me op hoe mini al die auto's waren tegenover de bomen, hoe mini de verkeerslichten, hoe kneuterig alle huizen. Net een maquette, heel fijn uitgewerkt speelgoed, tussen reuzebomen. Stel je eens voor dat je als buitenaards wezen hier landt. Je ontwaart groene mosachtige dingen op de korst van die planeet, neemt een microscoop en je ziet plots een gewriemel aan levende wezens en hun vreemde cultuurobjecten. Gewoon al een boom is toch buitenproportioneel tot de miezerige wezens die wij zelf zijn? Maar toch zijn we nog te groot, we waren beter nog veel kleiner uitgevallen. We zouden beter wat minder plaats innemen, een mens zou beter toekomen met een keverpoot ipv een kippenbil op z'n bord, en beter schaduw zoeken onder een overhangende grasspriet.

ik filosofeerde erover met mijn dochter, en we genoten ervan onszelf als maquettebewoners te zien.

a propos, de meest boeiende ruimtewezen-theorie die ik ooit las, was dat die ruimtewezens niets anders waren dan mensen uit de toekomst. Mensen die doorheen de geschiedenis een steeds groter hoofd hadden gekregen, maar door spieratrofie een steeds tengerder en brozer lijf. Hoe ze met vloten telkens daar aanwezig waren waar er grote geschiedkundige omwentelingen plaatsvonden. Het zijn dus onze tijdreizende toekomstige historische onderzoekers die wel eens op bezoek komen, maar uiterst voorzichtig dan om geen time-bug te veroorzaken. Daarom natuurlijk dat haast niemand ze ziet en gelukkig iedereen denkt dat ze teveel paddestoelen of zo hebben gegeten. Toch schoon hè...ik hou niet van science-fiction-films omdat ik altijd naar de 7 fouten zoek om er 700 te ontdekken. Maar zo'n theorietje, daar word ik vrolijk van.

zelfbegoocheling

een maand of zo geleden ging ik 's middags mijn dochtertje ophalen bij een vriendin. Ze woont pal naast een chiro-terrein. Op de stoep stond de chiro-leiding te keuvelen, eentje met een dikke zwangere buik, niet naast te kijken. Ik bleef haar een beetje te lang aanstaren, tot een andere terug begon te kijken. Zo'n vreemd zicht in dat kostuumpje.

en dan verschijnt het in de krant, chiromeisje van de Blauwputchiro opgepakt. En een golf van verontwaardiging en onbegrip komt langs alle kanten over je heen gespoeld. En ik denk, ik ga terug in de tijd, in de tijd toen ik nog van zoveel dingen bang was, die ene keer ook dat ik ongepland zwanger was maar gelukkig niet meer zo bang. Ik kan het me voorstellen, hoe ze zichzelf heeft wijsgemaakt dat het wel vanzelf zou ophouden, dat het wel voorbij zou gaan, dat het er nooit écht zou zijn, dat het niet nodig was om wie dan ook erbij te betrekken want dat het toch zou ophouden. Hoe ze gedacht heeft dat het onmogelijk zo bedoeld kon zijn en dat wat groeide in haar buik nooit een écht leven zou hebben. Om in self-fulfilling prophesy te eindigen. Dramatische self-fulfulling wel in dit geval. Ver doorgedreven mythisch denken, wat niet komen zal, is nu ook al niet meer. Tenminste, dat is wat ik me er bij voorstel... misschien ging het wel anders, je kan nooit echt in andermans hoofd kijken.

je kan maar hopen dat het kind véél hulp zal krijgen. Genoeg om haar eigen 'tricks of the mind' leren te snel af te zijn. Erop of eronder. Ik hoop dat dat kleine ukje niet teveel geleden heeft.

je huis of je bovenkamer

in droomanalyse zeggen ze dat gebouwen symbool staan voor je bovenkamer. Ingedeeld in kleine kamertjes of grote zalen, liften die op en neer gaan of misschien horizontaal gebruikt worden. Trappen die wankel zijn of sterk. Grote gebouwen om in te verdwalen, of misschien kleine beknellende gebouwen. In mijn dromen komen de kleintjes niet voor, alleen spookachtige enorme gebouwen met een kluwen aan gangen en trappen. Steevast verdwaal ik erin. Nog meer vrees ik dan in mijn bovenkamer. Zelfs als ik over mijn eigen huis droom blijken er achterkamers en bijgebouwen aan vast te zitten die in werkelijkheid niet bestaan. Extra ruimte die hoop geeft op nog onontgonnen gebieden.

je gelooft het of niet. Maar wat ik toch merk is de heilzame werking van opruimen. Alsof het opruimen van een ruimte ook je hoofd op orde brengt. Ik doe het veel te weinig, toch kan ik om het effect niet heen. Het meest werkzaam is het opruimen van een kelder, zolder of berging. Helderheid scheppen in een donker nest dat ergens in een uithoek van het huis zit. Dingen tegenkomen waarvan je het bestaan vergeten was. Alles terug weten liggen, andere zaken laten verdwijnen. Over twee dagen heb ik een zalige kinderloze verlofdag: er gaat zo'n ruimte aan geloven. Ik kijk al uit naar het effect op het licht in mijn bovenkamer. Ooit had ik een kotgenoot die ongelooflijk zen was. Zijn kamer was één grote leegte, alles wat hij kreeg gaf hij weer weg. Toen begreep ik daar niks van: al die mooie hebbedingen aan je laten voorbijgaan? Ik begrijp hem hoe langer hoe beter.

sekte

er zijn mensen die me een hippie vinden. Persoonlijk zie ik dat niet zo, maar ze zeggen maar hè. Peace. Maar in mijn omgeving heb ik wel enkele mensen die ik zelf als overjaarse hippies zie. Ook zij zullen dat zelf wel anders zien. Dit weekend ging ik naar een feestje waar ik wel wat van die hippies verwachtte. Mijn zoon moest zijn nep-bazoukas maar thuis laten, kwestie van toch niet te hard te choqueren.

door de bossen en de velden met fakkels. De kampvuurliedjes, tot zelfs de beatles, moesten er allemaal aan geloven. De mochito die ik op een ander feestje (een 'graduate party') had geserveerd gekregen hielp me om zelfs ongegeneerd mee te zingen. Maar mijn zoon en zijn kameraad vertrouwden het voor een haar. De kameraad van mijn zoon was er zeker van dat we voor het einde van de avond wel in één of ander ritueel zouden betrokken geraken, dat we wel in één of andere duistere sekte zouden verzeilen om de beschaafde wereld nooit meer terug te zien. Met een verschrikt gezicht onder de fakkel prevelde hij dat hij wellicht nog dezelfde avond op een open plek in het bos ritueel zou geslacht worden. In zijn wanen vloog het bloed al alle kanten op en hij kon zich niet snel genoeg uit de voeten maken. Gelukkig was het op een boogscheut van huis, dus liet ik hen maar weglopen.

enkele uren later keerde ik behouden en wel terug naar huis. Niet één haar werd in een heksensoep gedraaid.