zelfbegoocheling

een maand of zo geleden ging ik 's middags mijn dochtertje ophalen bij een vriendin. Ze woont pal naast een chiro-terrein. Op de stoep stond de chiro-leiding te keuvelen, eentje met een dikke zwangere buik, niet naast te kijken. Ik bleef haar een beetje te lang aanstaren, tot een andere terug begon te kijken. Zo'n vreemd zicht in dat kostuumpje.

en dan verschijnt het in de krant, chiromeisje van de Blauwputchiro opgepakt. En een golf van verontwaardiging en onbegrip komt langs alle kanten over je heen gespoeld. En ik denk, ik ga terug in de tijd, in de tijd toen ik nog van zoveel dingen bang was, die ene keer ook dat ik ongepland zwanger was maar gelukkig niet meer zo bang. Ik kan het me voorstellen, hoe ze zichzelf heeft wijsgemaakt dat het wel vanzelf zou ophouden, dat het wel voorbij zou gaan, dat het er nooit écht zou zijn, dat het niet nodig was om wie dan ook erbij te betrekken want dat het toch zou ophouden. Hoe ze gedacht heeft dat het onmogelijk zo bedoeld kon zijn en dat wat groeide in haar buik nooit een écht leven zou hebben. Om in self-fulfilling prophesy te eindigen. Dramatische self-fulfulling wel in dit geval. Ver doorgedreven mythisch denken, wat niet komen zal, is nu ook al niet meer. Tenminste, dat is wat ik me er bij voorstel... misschien ging het wel anders, je kan nooit echt in andermans hoofd kijken.

je kan maar hopen dat het kind véél hulp zal krijgen. Genoeg om haar eigen 'tricks of the mind' leren te snel af te zijn. Erop of eronder. Ik hoop dat dat kleine ukje niet teveel geleden heeft.