ik vraag me eigenlijk af hoe het komt dat UFO-believers, en mensen die zich voorstellingen maken rond wezens van andere planeten, altijd wezens schetsen die tot minimum half zo groot als wij en maximum dubbel zo groot zijn. Waarom worden ruimtewezens nooit zo groot als een kerk of zo klein als een mier voorgesteld? We zijn zelf toch ook een pak kleiner dan de dino's, dus onze schaal is toch maar iets toevalligs? Of misschien niet zo héél toevallig in relatie tot de schaal van onze planeet. Maar je moet er toch niet vanuit gaan dat ruimtewezens altijd van een gelijkschalige planeet zouden komen?
ik reed met de auto door een bos, en het viel me op hoe mini al die auto's waren tegenover de bomen, hoe mini de verkeerslichten, hoe kneuterig alle huizen. Net een maquette, heel fijn uitgewerkt speelgoed, tussen reuzebomen. Stel je eens voor dat je als buitenaards wezen hier landt. Je ontwaart groene mosachtige dingen op de korst van die planeet, neemt een microscoop en je ziet plots een gewriemel aan levende wezens en hun vreemde cultuurobjecten. Gewoon al een boom is toch buitenproportioneel tot de miezerige wezens die wij zelf zijn? Maar toch zijn we nog te groot, we waren beter nog veel kleiner uitgevallen. We zouden beter wat minder plaats innemen, een mens zou beter toekomen met een keverpoot ipv een kippenbil op z'n bord, en beter schaduw zoeken onder een overhangende grasspriet.
ik filosofeerde erover met mijn dochter, en we genoten ervan onszelf als maquettebewoners te zien.
a propos, de meest boeiende ruimtewezen-theorie die ik ooit las, was dat die ruimtewezens niets anders waren dan mensen uit de toekomst. Mensen die doorheen de geschiedenis een steeds groter hoofd hadden gekregen, maar door spieratrofie een steeds tengerder en brozer lijf. Hoe ze met vloten telkens daar aanwezig waren waar er grote geschiedkundige omwentelingen plaatsvonden. Het zijn dus onze tijdreizende toekomstige historische onderzoekers die wel eens op bezoek komen, maar uiterst voorzichtig dan om geen time-bug te veroorzaken. Daarom natuurlijk dat haast niemand ze ziet en gelukkig iedereen denkt dat ze teveel paddestoelen of zo hebben gegeten. Toch schoon hè...ik hou niet van science-fiction-films omdat ik altijd naar de 7 fouten zoek om er 700 te ontdekken. Maar zo'n theorietje, daar word ik vrolijk van.
Game of Thrones
8 jaar geleden
3 opmerkingen:
Ik vraag me soms af hoe de horizon er moet uitzien op planeten of hemellichamen die vele keren groter (zoals Jupiter) of kleiner
zijn dan de aarde. Moet toch facinerend zijn, om dat te kunnen zien...
euhh, ik denk dat de horizon er wel even horizontaal zou uitzien als hier. Door onze menselijke ogen tenminste, tenzij het wel een heel klein balletje zou zijn. Maar ja: de kleuren van de atmosfeer, het reliëf, de andere hemellichamen waar je zicht zou op hebben. Voer voor oneindige fantasieën (je moet gaan schilderen Jan, je hebt meteen een thema!)
Ik denk dat het onze hoogtechnologische voorvaders zijn die even in de toekomst komen piepen en vlug gedegouteerd weer terugkeren, en bijna uitsterven in pogingen hun toekomst te veranderen ;-)
Het heelal is een stofje in een reusachtige zandbak ;-)
Theoriën genoeg.
Feit is dat sterrekundigen eigenlijk een soort geschiedkundigen zijn. De zon die we zien is de zon van acht minuten terug. Alswe naar de sterren kijken kijken we naar het verleden.
Een reactie posten