alien

ik heb een neiging tot verslavingen. Nee, niet aan voedings- of genotsmiddelen, gelukkig... Maar aan spelletjes. Ik ga er mee door tot mijn hersenen lijken te stomen, tot ik een muishand krijg, mijn schouderspieren in een kramp geraken. Onbeheersbaar. Ooit van Zuma gehoord? of gewoon Tetris? dat kent iedereen. En als je dan scores kan verbeteren, dan is het hek helemaal van de dam. Er zit dus ook een competitief kantje aan me. Tenminste zolang ik maar niet met de emoties van de tegenspelers krijg af te rekenen. Nee: dan loop ik er in een wijde boog rond, en pretendeer helemaal niet competitief te zijn. Of eigenlijk ben ik het dan ook niet meer: mijn afkeer voor de anderen hun competitiedrang overwint het dan gewoon van mijn eigen competitiedrang. Maar veilig achter het scherm tegen getallen van mensen veraf opboksen: geweldig.

vandaag is het 'how big is your brain' van playfish, op Facebook. Eerst versloeg ik de drie 'vrienden' (zo noemen al je kennissen op dat ding) die er aan meededen. En toen zag ik dat je voor een lachwekkend bedrag betalend een heel jaar tegen de hele wereld kon spelen. Honderden duizenden mensen. En ja: ik heb me deze namiddag opgewerkt tot percentiel 93%. Mijn status is nu 'alien'. En na al dat spelen voel ik me ook minstens zo. Deze nacht zullen gegarandeerd de rekensommen en de blokken nog door mijn hoofd spoken.

Dat doet een mens dus met een fel gegeerd dagje verlof zonder kinderen in huis. Zo'n dagje dat je al de plannen van maanden wil gaan uitvoeren. Toch één goed ding: ik zal mijn brein wel aangescherpt hebben, het is een soort braintrainer. Ik hoop altijd dat mijn lijf het vlugger zal begeven dan mijn geest, maar dan moet ik daar wel naar streven. Beginnen met denksport boven echte sport.

voor alles een excuus. Jaja, dat ben ik.