twee meisjes

als ik het Raymond hoor zingen, dan word ik altijd meteen in de tijd teruggeslingerd. Ik zie mezelf en mijn zus terug in onze tienerjaren. Twee handen op een buik en toch rivalen. En nu zie ik het opnieuw ontstaan bij mijn dochters.

mijn jongste is aan haar eerste bril toe. Dat lag moeilijk voor de oudste, het kon toch niet zijn dat haar zusje met een hippere bril als de hare zou gaan rondlopen. Ze begon voorzichtig: dat ze misschien ook nog eens naar de oogarts moest, want dat haar brilletje soms hoofdpijn veroorzaakte. Iets waar ze nooit eerder over kloeg. Vervolgens had ze een lumineus idee: misschien kon haar zusje haar montuur wel overnemen, dan kon zij een nieuw model kiezen. Wat er dan mis was met het huidige model? het was niet zo hip als dat van haar vriendin. In mijn hoofd zag ik die vriendin: hoogbegaafd en een complex om zo oud en serieus mogelijk over te komen voor haar leeftijd. Dat meisje heeft een rechthoekige damesbril! waarmee ze er vreselijk streng uitziet... Ineens wist jonge zus het ook: het montuur van zus moest ze zeker niet hebben. Toch geen dun paars ovalen montuur zeker? wie draagt dat nu nog?

met enige huivering ging ik naar de optiek, ik zag haar al buitenwandelen met een rechthoekig montuur dat meer voor mijn neus bestemd zou zijn. Tientallen monturen passeerden de revue. Zo gaat dat met die meisjes, soms moet ik acht schoenwinkels aflopen voor de dames dé schoenen hebben gevonden, en dan is het nog met twijfel. Uiteindelijk bleef één montuur bovendrijven: jawel, een dun paars ovalen montuur! Ze waren unaniem. Twee meisjes, grrr...