woorden en daden

een verhaal dat ik gisteren nog eens vertelde, en dat ik hier wel passen vind. We gaan terug naar 1997. Om welke reden ik er moest zijn weet ik niet meer, maar het was het belastingskantoor, of all places. De lift gaat open en er staat een zwarte man voor me. Hij kijkt me verschrikt aan, komt de lift uitgestrompeld, neemt me bij de arm: 'is it you?', 'is it you, I met at the wedding, I danced with?', 'is it you I was waiting for, all this years?' 'am I dreaming?' 'it's like my favourite mouviestar walks out of the canvas', and so on, and so on. In een flits ga ik terug naar 1989, naar het trouwfeest van een Nigeriaan waarmee ik werkte in het studentenrestaurant. In een flits zie ik me terug dansen, op een manier die weinig aan de verbeelding overliet. Ik had het één en het ander eraf te dansen. Een manier van dansen die aanleiding gaf tot een fikse ruzie met mijn toenmalige ex-vriendje. Wat kon ik eraan doen dat hij ook nog op het feest genodigd was? maanden na onze breuk? ik mocht toch dansen met wie ik wilde? op de manier dat ik wilde? temeer: ik was amper 20 en zo passioneel als een twintiger zijn kan. De ruzie maakte een dramatisch en theatraal eind aan het dansen, en aan het feest, mijn danspartner zag ik nooit terug. Tot die dag in 1997.

en we praatten wat, en nog wat. En we mailden, lange mails. Nigerianen zijn poëten, vertelt men me. Misschien is daar niks van aan, maar de deze kon er in elk geval wat van. Van de grote woordenstroom herinner ik me maar één zin. Eén zin die hij uitsprak al in het belastingskantoor, nadat hij me al snel ontfrutseld had dat ik gescheiden was. 'Don't let yourself be shuffled in the backyard of life'. Iets dat ik vrij vertaalde als: laat jezelf niet wegkeren in de achtertuin van het leven. Of kortom: kom op de voorgrond en leef, LEEF! Een boodschap die als geroepen kwam en die ik toen wel smaakte.

hij wilde een date. En ja, na al dat schrijven mocht hij die van mij wel hebben. Dus spraken we af tijdens mijn lunchpauze. In de pittazaak enkele panden verder. En toen gebeurde het. We begroetten elkaar voor die pittazaak, hij stapte voor me binnen, koos een tafel, koos een stoel, en gebood me te gaan zitten. En op dat eigenste ogenblik maakte ik een klik in mijn hoofd: een ander kiest voor mij geen tafel of geen stoel, een ander helpt me hooguit bij het zoeken en laat het kiezen aan mij. Ik at mijn pitta en trok mijn conclusies, dit was ons eerste en laatste afspraakje. Don't let yourself be shuffled in the backyard of life...