pretpark

ik heb het niet zo hoog op met pretparken. In mijn verbeelding zijn ze druk, lelijk, schreeuwerig, lawaaierig. En de mensen die erin rondlopen passen zich aan: even druk, lelijk, schreeuwerig en lawaaierig. In mijn verbeelding dragen de mensen daar allemaal kleding met fluorescerende kleuren. Dat zal wel iets zijn dat uit de jaren tachtig is blijven hangen, of was dat al het begin van de jaren negentig? En het stinkt er, dat vergeet ik nog, het stinkt er naar suikerspinnen. En ik zwijg ook nog over de wachtrijen, waarbij je kort op elkaar gepakt slenterend aanschuift. Kortom, in mijn verbeelding is een pretpark iets dat je zintuigen zwaar overbelast, en ook je rug.

toch was ik er vandaag. Als je kind een tekenwedstrijd wint, en de hoofdprijs blijkt een familieticket voor een pretpark, tja... dan stuur je toch niemand anders met je kroost er naartoe? Gelukkig was het weer instabiel vandaag, en zijn veel mensen last minute naar het zuiden gevlogen. Het was er niet zoals ik me verbeeldde. Nergens wachtrijen, geen enkel fluorescerend kledingstuk. Ik besloot dat het niet nodig was om me af te sluiten, dat het allemaal best draaglijk was, dat mijn verbeelding een loopje met me had genomen. Eeuhh, ja, 't was eigenlijk best fijn.

ik kwam thuis met een foto, een foto waarop we alle vier onze monden wijd open sperren, voor we een ijzingwekkende diepte induiken. Het gegil kan je er makkelijk bijdenken. Een foto zoals het hoort, pure emotie. Het is niet mogelijk om op een andere plaats op een ander moment zo'n foto te maken: alleen al doorvoor moet je eens in zo'n bootje gaan zitten.