vlooien vangen

soms... soms ben ik te goed voor deze wereld. Ik weet dat je dat niet van jezelf mag zeggen, maar toch: ik ben een watje. Echt waar. Zo ook deze middag toen ik een telefoontje kreeg over zo'n schattig lief klein gedumpt poesje waar geen thuis voor gevonden kon worden. En wat doe je dan? wat maakt het nog? een kat meer of minder? Zo heeft het zwerfkatje in de tuin tenminste een speelvriendje, en de ander vierkoppige bende huiskatten zal er ook wel aan wennen zeker? Dus een uurtje later zat het in de zetel. Wat een dotje, echt wel. Het is nog maar avond en het heeft alle harten veroverd. Maar het is een vlooienbak!!!

een rustig avondje voor mezelf. Dvd'tje opzetten. Een flesje Chouffe open. Bergen strijk. De film viel nogal grimmig uit, maar ja, hij zat zo goedkoop bij de Humo en klonk zo bekend (Taxi Driver van Kubrick, zolang ik het onthoud). Ik had het vanmiddag al vastgesteld, snoeziepoezie had parasietjes bij. Ik had al in paniek bij de apotheek van wacht gestaan, dure spullen halen om te desinfecteren. Ik kan me echt niet permitteren dat hier straks zes vlooienbakken rondlopen, en dan die egel en de kippen ook nog. Nu ik eindelijk al een jaar of drie er vanaf ben. Maar waar ik me niet aan verwacht had was dat die parasietjes groggy tevoorschijn zouden komen na de behandeling. Dus vangen maar... één per één. Oude gewoontes komen snel terug. Eens je weet hoe je vlooien moet mollen, is het als fietsen, je verleert het nooit. Heel wreed: rollen tussen de vingers totdat ze hun springpoten verliezen, en vervolgens pletten tussen twee nagels. 'Knets' zeggen die dingen dan. Ik moet denken dat het 'dingen' zijn, niet meer. Naar buiten lopen en wegknikkeren.

Mijn strijk is niet opgeschoten, de film leek te haperen, ik weet niet hoe vaak ik naar buiten ben gelopen. Alleen mijn fles Chouffe is er van opgeraakt, en de band met het kattebeest is er opperbest door geworden. Hij vond mijn ruw gepruts en getrek aan zijn pelsje best ok. Een chimpansee zou het niet beter gedaan hebben. Of toch wel: die zou niet naar buiten moeten lopen maar het smakelijk achter de kiezen steken. Stukken efficiënter! maar... toch bedankt.