het bos van iedereen

mijn jongste dochter is pas rijkelijk laat beginnen fietsen. Ze was acht en een beetje. Jawel: je leest het goed: ACHT. Nochtans, er is niks mis met haar evenwicht, ze kon bijvoorbeeld heel vroeg schommelen. Er is evenmin iets mis met haar motoriek, op de schaatsclub wilden ze haar tot bij de keurgroep bombarderen. Er is evenmin iets mis met haar fysieke conditie, ze stapt met meer veerkracht de berg op als de andere kinderen, doet het beter in de turnles. Maar fietsen: nee. Het zat tussen haar oren: het was gevaarlijk en ze wilde niet. Dit na enkele mislukte pogingen met de nodige kleine valpartijen. Dus was het voor onbepaalde duur opgeschort. Tot ze het afgelopen schooljaar, ergens in mei, een fietsweek had en verondersteld werd om met haar klas (derde leerjaar) enkele kilometers te gaan fietsen. Ineens besefte ze dat ze nu toch wel écht zou afgaan als een gieter en stemde ze in met een hernieuwde poging. Met de daver op het lijf. Maar een week later was ze niet meer van haar fiets af te slaan... enkele weken later niet meer van haar nieuwe fiets. Ondertussen gaat ze 'door de bossen crossen' met haar broer, en komt ze onder de modderspatten thuis. Ze betreurt het dat ze zoveel kostbare fietstijd verloren heeft.

we fietsten door het bos. En ik dacht aan humusparfum, vroeg me af waarom dat nog niet op de markt was. Of houtkrollenparfum? Of afgeredengrasparfum? Of drooghooiparfum? Of verseregennahitteparfum? Zou het niet passen op een mensenlichaam? zou het niet die zoete zaligheid oproepen die ik had terwijl ik daar fietste? Ze slibberde voor me uit door de modderpoelen, driest verdertrappend, in opperste concentratie.

tot er twee imposante honden kwamen afgelopen. Ze ploeterde zich nog door een modderbad en taxeerde de situatie. Net voor ze de honden bereikte sprong ze van haar fiets en belandde pal tussen de kolossen in. Ze stond daar stil en keek hen aan, praatte tegen hen. De eigenaar kwam puffend achterna gelopen. 'goed gedaan!' riep hij, 'schitterend gedaan!'. Wat eigenlijk? van haar fiets gesprongen? zijn honden gerustgesteld? een bespringing vermeden? zijn honden tot stilstand gebracht? Ik weet het niet... maar ik was content: ze had het goed gedaan, wat ze ook gedaan had, dus lachtte ik. En de man liep ook breed lachend op me toe, en heel even, heel even maar, leek het alsof hij zijn hand uitstak, in een twijfelachtig gebaar om me met een handdruk te begroeten. En heel even, heel even was ik helemaal de kluts kwijt. Ik denk dat hij zijn vergissing inzag en zijn hand verdween snel. Stel je nu voor dat je midden in het bos, heel zakelijk, een wildvreemde voorbijganger met een handdruk begroet? Stel nu dat je daar een gewoonte zou van maken? Dat dit de sociale conventie zou worden? Wie weet wat dit aan de verzuring zou doen?