eeuwige wittebroodsweken

ik ken een vrouw, en die is écht verliefd op haar man. Ik denk nu ineens aan Raymond: 'echtgenoten, hebben ze écht genoten?'. Ik ben nogal sceptisch in die dingen, toch als het over huwelijken en relaties gaat die de wittebroodsperiode door zijn. Dingen die pakweg al minstens een jaar of twee-drie standhouden. Maar bij haar is het zo: het houdt al zo lang stand, en ik denk zelfs een pak langer. Als zij belt met haar man klinkt het niet snauwend of geïrriteerd, of ook niet koel en afstandelijk, of ook niet bang en voorzichtig... nee, ze krijgt een zachtheid over haar die ze met niemand anders deelt. Als hij voor zijn werk even weg is geweest en de hereniging kondigt zich aan, dan hoor je de thrill in haar stem, de opwinding, het dartele, het verlangen. Nochtans, ze is toch stilaan halfweg de dertig, geen bakvis dus. Het is een zeldzaamheid, dat weet ik wel zeker, ik heb er oog voor maar kan het echt heel weinig terugvinden. Natuurlijk zie je het veel meer, je ziet het aanhoudend: maar dan in jongere relaties, en meestal met jongere betrokkenen.

en dan weet ik dus niet meer wat ik moet denken. De boeken staan vol geschreven dat je om tot een duurzame liefde te komen eerst met jezelf in het reine moet komen. Hou eerst van jezelf en dan komt de rest. Kom dicht bij je ware kern, leg je wezen bloot, verwen jezelf, wees lief voor jezelf, een moeder voor jezelf, leer gelukkig zijn alleen, kweek een gezond egoïsme, leer je grenzen bewaken, leer communiceren, verwerk je trauma's, ontdoe je van angsten, laat alle patroontjes en overlevingsmechanismes los, zet je empathisch vermogen in, laat controle los, leer jezelf te verbinden met de universele liefde, zorg dat je goed in je vel zit, en in het kielzog ervan: ontdoe je van wantrouwen en twijfels, geef een grenzeloos vertrouwen, enz, enz...

meestal beginnen mensen pas met al deze dingen op het moment dat ze merken dat ze niet in duurzame relaties slagen. Niet altijd met het doel om het toch nog waar te gaan maken, maar het falen in de duurzame relatie, of het wankelen hiervan, soms de zoveelste relatie, brengt het hele zelfbeeld op de helling. En dan zie je hoe die zoektocht ofwel omslaat in een diepe val, waarbij er na het afbrokkelen van het ego niet veel meer overschiet en het schijnbaar nooit meer goed komt, of de zelfontplooiing een doel op zichzelf wordt, een eeuwig groeipad waarin je nooit meer klaar geraakt met jezelf, want eigenlijk bestaat dat niet. Dan word je een mens dat zo continu verandert dat het moeilijker wordt om nog iemand permanent naast je mee te laten lopen. Het bestaat wel, jawel, ik weet het, maar ik zie er dan nooit meer die kinderlijke blijheid en dat lavelooze verlangen in, zoals ik die bij deze vrouw zie. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat noodzakelijk een verlies is.

ik zie die vrouw, en dan moet ik besluiten dat ze helemaal nergens staat op dat persoonlijke groeipad. Om reden dat ze mogelijk ooit meeleest ga ik er niet dieper op in, maar ze zou best een aardige brok voor hulpverleners zijn, zoals veel mensen. En dan denk ik: als je een duurzame relatie wil: blijf allebei voor eeuwig 17, doe iets symbiotisch, iets afhankelijks en complementairs, laat over je grenzen lopen, koester je verlatingsangst en word relatieverslaafd (lees nooit Robin Norwood!). Zorg dat je blijft hangen in dat wat je zo nodig zou moeten ontgroeien. Laat je vooral nergens vanaf helpen. Want dat zijn net de demonen waar de adolescent met worstelt. En blijkbaar zijn net die demonen de vruchtbare bodem om op het moment dat het biologisch het beste past langere relaties aan te gaan en zo de menselijke soort in stand te houden. Wie weet is onvolwassenheid wel een noodzakelijk kwaad om je erin te kunnen gooien.

a propos: geef mij maar het groeipad hoor, ik zie mezelf allang als oudje alleen onder de boom zitten, en al wie me tijdelijk vergezelt (en me tijdig genoeg ruimte alleen geeft) is welkom. Trouwens 't is al te laat, ik zit al te ver op de ingeslagen weg.

klink ik nu cynisch? ik vrees het... 't is nochtans niet zo bedoeld. Ik vroeg me enkel af: is het wel zo dat je helemaal in het reine met jezelf moet zijn als voorwaarde voor duurzaamheid? Ik heb er zo mijn twijfels bij...