het clubhuis

mijn achterdeur is altijd los. Of beter WAS altijd los. Dus voor je snode plannen smeed om me van m'n schamele bezittingen te ontdoen: te laat. Allez, ik probeer tenminste wat aan deze gewoonte te doen. Een gewoonte die het mijn zoon en zijn kameraden wel makkelijk maakte, om bij me binnen te komen wanneer hij officieel bij zijn pa is. Ze hebben het hier omgedoopt tot 'het clubhuis'. Maar hij moet dan maar met de sleutel door de voordeur, en zijn kameraden ook netjes langs daar binnenlaten. Nogal sjiek voor een clubhuis, maar de omstandigheden nopen me tot maatregelen.

het clubhuis-idee is toch een beetje uit de hand gelopen. Tot daar toe dat er jongens van allerlei pluimage op allerlei tijdstippen van de dag in- en uitvliegen, dat brengt nog wel gezelligheid... maar er zijn limieten. Maandagavond kom ik terug van mijn werk en zie ik de PC aanstaan. Lichtjes bevreemdend omdat ik er vanuit ging dat zoonlief met papa op reis was vertrokken. In elk geval was hij al enkele dagen niet meer bij mij, en dan verdwijnt zijn bende normaliter in zijn kielzog. Toen hij enkele uren later afscheid kwam nemen om écht op reis te vertrekken dacht ik dat ik de verklaring zag: maar nee: hij was niet thuis geweest. Het moest wel één van zijn kameraden geweest zijn. Straf, dacht ik... niemand thuis, vriend weg, clubhuis toch bemand.

dinsdagmiddag ging ik opnieuw naar huis, het was kangoeroetijd voor mijn babypoes. Terwijl ik vrolijk door mijn leefruimte struinde, kwam kameraad M door het deurgat van de bureau. Ik gilde. Ik weet niet wie zich nu net het meest betrapt voelde, maar dat er iets niet klopte was wel duidelijk. Maar kameraad M is een beleefde en lieve jongen, en vooral niet dom, en dat is nog een understatement. Dus zag ik de radertjes in z'n hoofd hun werk doen. Hij stamelde of mijn zoon precies niet thuis was? Nee, antwoordde ik, en die is de eerste twee weken nog niet thuis... Ah ja, kreeg ik als antwoord. Maar vermits hij niet te snel wilde toegeven dat hij zich betrapt voelde, zocht hij naar manieren om 'gewoon' te doen, en ging prompt dan maar weer achter de PC zitten. Zijn spel verder spelen. En ik wist het niet meer, als ik hem tot de orde zou gaan roepen, wist ik dat hij zich rotberoerd zou gaan voelen, nog beroerder dan de situatie voor hem al was. Dus liet ik het maar zo... drie kwartier later vertrok hij met de boodschap 'ik ga maar weer eens naar huis'.

maar daar hield het niet op. Woensdag keer ik weer 's middags naar huis, met het idee dat de jongen zo'n tweede confrontatie wel als de pest zou gaan vermijden. Nee hoor: wie staat er op exact dezelfde plaats in datzelfde deurgat: jawel: kameraad M. Hetzelfde scenario, maar deze keer vroeg hij wanneer mijn zoon dan wel zou terugkomen van op reis. Oh nee: hij is niet dom, en zeker ook niet doof, maar voor de lieve vrede antwoordde ik maar weer hetzelfde als de dag voordien. Ik vroeg er nog bij of hij zich misschien verveelde? Nee hoor: integendeel, de vakantie is veel te kort! En opnieuw verdween hij achter de PC, om na een dik half uur het op te stappen.

Asjemenou! Dus nu is de deur op slot, gedaan met die genante vertoningen.