horeca is altijd daar waar er veel mensen komen. Het is dus absoluut niet anders bij een kerkhof met 200000 graven. Van 's morgens tot 's avonds bezoekers gegarandeerd. Onze stek was de Portugese brasserie. Die brasserie sloeg twee vliegen in één klap: overdag de kerkhofgangers, en tot 's avonds laat door de lokale Portugezen. En heel uitzonderlijk dus ook eens een stel Vlaamse toeristen op den dool, daarop kregen we iets van het huis. Het establissement was niet bepaald luisterrijk, maar de uitbaters hadden meer dan temperament te over om alles op te fleuren.
zondagochtend stond de TV op. Het ging over kunst, over Chagall, en over protestanten, en ook nog wat later was het formule 1. Maar daartussen ging het ook nog over de Duitse bezetting in Frankrijk. Mooi geïllustreerd, een beetje té mooi. Beelden van hakenkuisen over de helft van het Franse grondgebied, een schreeuwende Hitler, jodensterren, gaskamers en uitgemergelde gevangenen.
overbekende beelden eigenlijk, een beetje vreemd veel cultuur op een zondagochtend in een volks café naast een kerkhof, maar tot daar toe. Maar wat het absoluut bevreemdend maakte, waardoor we stevig op onze stoelen begonnen heen en weer te schuiven, waren de gasten aan de terrastafeltjes naast ons. Naast ons was een grote Joodse familie neergestreken, die het kerkhof hadden bezocht. Een deel met keppeltje, een deel zonder. Ze waren geanimeerd aan de praat. En we hielden onze harten vast dat ze de TV zelfs niet zouden opmerken. Eén familielid leek naar het scherm te turen, maar de wijslijke beslissing genomen te hebben de andere familieleden niet te alarmeren. En wij schuifelden en gniffelden. Ik had de vreemde gewaarwording dat ik er wel meer Duits dan ooit moest uitzien.
Game of Thrones
8 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten