violins from hell

zaterdag belandde ik geheel onverwacht op een concert van ZaaT, een rockgroep uit onze contreien. Ik fietste voorbij het terrasje waaraan ik mijn ballonvaart dankte, waar een podium stond voor de jaarlijkse 'Kastaarfeesten'. Een gelegenheid om me bij enkele vrienden neer te zetten die in de buurt van dat podium zaten. 't Was even schrikken toen het groepje begon te spelen. Als de bassen je borstbeen aan het trillen brengen en je dochter met de handen over de oren verschrikt wegloopt, dan weet je het wel.

ik ben altijd al gefascineerd geweest door wat ze in de psychologie 'de schaduwzijde' van de mens hebben genoemd. Ik kreeg als pittige inside info mee dat de leadzanger een psycholoog was. Een bende veertigers met ervaringen allerlei, goede muzikanten. En daar stond die leadzanger dus met zijn luguber masker, en onder dat masker zwarte strepen over zijn gezicht. En brullen maar, scanderen meer eigenlijk. Militaristische amerikaanse schuttingtaal. Het klonk zoals mijn zoon zijn PC-games. Het was er in die mate over dat hij soms even in de lach schoot. Hilarisch. Nog hilarischer werd het toen hij Kurt Cobain meer dan behoorlijk coverde maar in zijn hand een vodje papier hield om de tekst af te lezen. Springend, in het rond stampend en slaand, met dat vodje papier, niet te doen. Als ik teveel lach, dan krijg ik pijn in de aanhechtingsspieren van mijn kaken, achter mijn oren. En ik zat er niet ver meer van.

maar blijkbaar loopt er iets fout met mijn gevoel voor humor. Terwijl ik zat te schudden van het lachen, omdat ik het een ongelooflijk kluchtige act vond, namen de rockers rond me het hele ding bloedernstig. Ze zwiepten met hun lange haren bijna in mijn gezicht. Toen hij uitriep 'violins from hell', blijkbaar een hit, verstond ik 'violence from hell', en ik dacht: waauwww! wat een mega-kitch, dat ik hier getuige mag van zijn!

By the way: die man zong verdomd goed.