Mieke

ik probeer me mezelf wel eens als oudje voor te stellen. Ik stel me voor dat ik dan in een comfortabele zetel veel tijd aan het raam zou doorbrengen. Tegen die tijd moet ik er voor zorgen dat ik een raam zal hebben dat op een boeiende omgeving uitziet. Een plein of parkje of zo, liefst met spelende kinderen.

bij ons om de hoek vroeger stond een aftands hoevetje van het OCMW. Daarin woonde Mieke, met haar zoon Jef. Mieke was weduwe, Jef was alcoholist, vermoedelijk naar het beeld van zijn vader. Jef is dan ook niet echt oud geworden. Mieke zou tot over enige jaren nog geleefd hebben, maar ondertussen zal het welhaast niet meer kunnen, want in mijn ogen was ze in de jaren '70 al stokoud. Het hoevetje werd afgebroken en er staan appartementen.

Mieke zat altijd door het raam te kijken. Zittend aan haar keukentafel, altijd met een schort omgebonden, een klein en frèle vrouwtje met witte haren, tranerige droeve blauwe ogen en rode wangetjes. En als ik de hoek kwam omgelopen, veerde ze recht. Ze kromde haar wijsvinger om me te lokken, en dan bleef ik voor haar deur staan. Dan kwam ze met haar portefeuille in de hand aan de deur, gaf me vijf frank en liet me een boodschap doen in het dorp. Of soms 10 frank. Toen ik wat groter werd, een jaar of 12-13 mocht ik al haar ramen komen schilderen en werd ik per uur betaald, 50 frank of zo. In de zomer stopte ze soms een bakje aardbeien toe. En elke keer was ze zo blij als ze me zag. Ik was tien en groeide haar voorbij. Ze nam me in vertrouwen. Ze vertelde hoe hard haar leven wel was onder de grillen van haar zoon, hoe hij al het geld erdoor jaagde aan de toog. Dus gaf ze het liever aan mij, nog voor hij het kon pakken om zich verder kapot te gaan zuipen. Dat zei ze met evenveel woorden. Ze vond me zo'n 'goed kind'. Rond die leeftijd wilde ik liever de brui geven aan het leven, het kon me gestolen worden, maar Mieke was een lichtpuntje, een engel met een perkamenten velletje.